ادامه...
پس سالک الی الله را واجب است که به مقام ذلت خود پی ببرد و ذلت عبودی او در عزت ربوبیت باشد. هرچه این نظر قوت گیرد روحانی تر می شود؛ روح بندگی در وجودش قوی تر می شود.
در توضیح این مطلب خوبه که اشاره کنم به کتاب معرفت نفس علامه حسن زاده آملی، درس ششم و هفتم. در این دو درس با سوالاتی که علامه می پرسند انسان رو به بُعدی از ابعاد وجودی انسان سوق می دهند که اصل وجود ماست و در واقع همان «من» من است که در این دو درس تا قسمتی با اون آشنا می شویم. وقتی اون بعد وجودی خودم رو شناختم و فهمیدم که از خداست دیگر این قدر به جسمم بها نمی دهم که بخاطرش گناه بکنم و یا حتی قلب خود را تیره کنم، گناه که سهل است. حتی از کوچکترین چیزی که باعث شود من از عالم حقیقی وجودم دور شوم دوری می کند. و «من» من یه «من» الهی و ربّانی می شود و دیگر خود را نمی بیند دیگران هم اگر بخواهند او را نظاره کنند شخص او را نمی بینند. چنانکه حضرت علی ع فرمودند که من وجه الله هستم. یعنی با دیدن من خدا شناخته می شود. همانطور که دوستان ما، ما را از صورت می شناسند و تشخیص می دهند که اون آدم همان فلانی است.
کیست مولا؟ آنکه آزدات کند.....
ادامه دارد....
کلمات کلیدی: عبودیت، روحانی، من، الهی_معرفت نفس، علامه حسن زاده آملی، اصل وجود، وجه الله
عشق از اول خونی بُوَد
تا گریزد هر کسی بیرونی بُوَد
هجرت صورت عبارت است از هجرت تن به سوی کعبه یا مشاهد اولیاء هجرت معنوی عبارت است از خروج از بیت نفس و منزل دنیاست الی الله و رسول. و هجرت به سوی رسول و ولی نیز هجرت الی الله است مادام که تلقی به خویش، توجهی به انیّت است، مسافر نشده؛ اصلا سفر نکرده. و طریق وصول به حقایق ربوبی در مدارج عبودیت است. در عبودیت انیت و انانیت باید مفقود شود. "فما فقد فی العبودیه فما فجد فی الربوبیه". "العبودیه جوهره کنهه الربوبیه". تا به مقامی برسد که حضرت حق تعالی سمع و بصر و سایر قوای او شود. چرا که وقتی خانه ی دل را از اغیار و خودیت پاک کرد صاحبخانه خود تدبیر خانه ی خود را که دل مومن است به دست می گیرد و اعضای و جوارح مومن تحت تدبیر قلب مومن است که حال تدبیر آن به دست خداست.
ادامه دارد....
