ادامه...

پس سالک الی الله را واجب است که به مقام ذلت خود پی ببرد و ذلت عبودی او در عزت ربوبیت باشد. هرچه این نظر قوت گیرد روحانی تر می شود؛ روح بندگی در وجودش قوی تر می شود.

در توضیح این مطلب خوبه که اشاره کنم به کتاب معرفت نفس علامه حسن زاده آملی، درس ششم و هفتم. در این دو درس با سوالاتی که علامه می پرسند انسان رو به بُعدی از ابعاد وجودی انسان سوق می دهند که اصل وجود ماست و در واقع همان «من» من است که در این دو درس تا قسمتی با اون آشنا می شویم. وقتی اون بعد وجودی خودم رو شناختم و فهمیدم که از خداست دیگر این قدر به جسمم بها نمی دهم که بخاطرش گناه بکنم و یا حتی قلب خود را تیره کنم، گناه که سهل است. حتی از کوچکترین چیزی که باعث شود من از عالم حقیقی وجودم دور شوم  دوری می کند. و «من» من یه «من» الهی و ربّانی می شود و دیگر خود را نمی بیند دیگران هم اگر بخواهند او را نظاره کنند شخص او را نمی بینند. چنانکه حضرت علی ع فرمودند که من وجه الله هستم. یعنی با دیدن من خدا شناخته می شود. همانطور که دوستان ما، ما را از صورت می شناسند و تشخیص می دهند که اون آدم همان فلانی است.

        کیست مولا؟ آنکه آزدات کند.....

                                                                                                                              ادامه دارد....