هر کس عروج میخواهد، باید نه تنها مأموم، بلکه «مؤتَمٌ بِه» امام خود شود. در رابطه ی امام و مأموم انسان فقط در فعل از امام تبعید می کند و او را امام خود می داند؛ صرف نظر از این که آیا وجودش به او نزدیک است یا نه. اما در رابطه ی با ایتمام، فرد نه تنها در فعل، صفت و اندیشه، تابع امام است، بلکه روحیه و سلیقه ی خود را نیز به امام نزدیک میکند؛ طوری که با توجه به معرفتی که از سیره، اخلاق و مکتب امام پیدا کرده، در میادین، همان تصمیمی را می گیرد، که اگر امام بود، می گرفت. همچنین حب و بغضش در محور حب بغض امام می شود؛ هر چیزی را که امام را خوشحال می کند، او را هم شاد می کند و هرچه سبب ناراحتی امام است، سبب ناراحتی او نیز می شود. خلاصه علاوه بر ظاهر در باطن هم از امام تبعیت می کند و در نهایت به جایی می رسد که هیچ خواستی جز خواست امام ندارد. ضمن این که محبت به امام در این رابطه، نقش اساس ایفا می کند. اما از کجا بفهمیم ما کجای کاریم؟

ادامه دارد...